آیا از زندگی ام لذت میبرم؟...

لذت از زندگی را باید در تمام جریان آن میجستم نه صرفا داشتن یک sony expira z2 یا بازی ویدئویی هرچند که درک این موضوع برای من کنونی هم گاهی سخت میشود. چطور میشود از یک اتفاق تلخ یا لحظه ترد شدن توسط گروه همسالان لذت برد؟ معمولا آن چیزی لذت بخش است که توام با احساس خوب، دوپامین و خاطری خوش باشد.

اما در قسمت اخر یعنی "راضی بودن از زندگی " را چطور؟ مرزی باریک میان قناعت و میل به پیشرفت وجود دارد، گویی که اگر بگویی به کم راضی هستی انگار که میلی به ترقی نداره و اگر بگویی راضی نیستم انگار که ناشکری میکنی.

رسیدن به مرحله ای که در پستی ها و بلندی ها لبخند بر لب داشته و ایمان به خدا را از دست ندهی، شکر گذار و امیدوار باشی و آن قدر سرمست نعمات نباشی برای خودش مرحله بالاییست.

در نهایت من هنوز هم روتوش کار خوبی نیستم.

آنطور که میگذرانم حمایت نشدن از سمت نزدیکان بهای معمولیست که برای رویای نه چندان واضح خود خواهیم پرداخت. رویایی که توان توضیح دادنش هم سخت است و سال به سال عرض و طول و ارتفاع آن تغییر میکند. هرگز از بابت چگونگی و چیستی آن مطمئن نخواهیم بود اما آنچه حس میکنیم واضح است. باید شانس بیاورید که احساس در این بحث و جدل ها جایی داشته باشد تا بگذراند کنار مسیر معمول کاردیگری هم بکنید.

بعد از مقایسه شدن ها و مقایسه کردن ها دیدم که در جای خاصی نیاستاده ام. اطمینان دارم که همه شان از من بهتر هستند. تنها موردی که میتوان سبقت از آن اقدامی کرد، گذشته خودم است.

از من آینده به من گذشته:

- مهم نیست.

هرچند هنوز هم با خودم بعد از این قضایای مشابه بحث میکنم.