قسمت جالب این داستان اینبود که اگر تنهایی را نمیچشیدم شروع به خودم حرف زدن هم نمیکردم. توانایی یا شاید ویژگی که هیچگاه ازش شاکی نیستم اما نکته مثبتی نیست که بخواهم پزش را بدم. حداقل جالب است که بعد ها خواندم و شنیدم که نوابغ با خودشان حرف میزنند.:) . امیدوارم تسلای علمی باشد :/

 برای کودکی که ذهنش را تخیلات هالیوود و کارتون های شبکه دو و پنج گرفته بود ، ترسیدن از هیولایی با دندان های تیز و بزرگ محتمل بود، وقتی که از بالای راه پله تاریک به پشت سرم زل میزند....