تاجایی که ذهنم یاری میکند کودک کمروی داستان همیشه در بیان فریاد هایش مشکل داشت . ترسی از درون که جرات طوفان را از او میگرفت . شاید شخصیت اجتماعی که چندین سال بعد در  آخر دبیرستان پیدا کرده بود همان چیزی بود که در سال های راهنمایی اش بایدمیداشت . 

 چیزی که خوب در ذهن دارم این است که همیشه در بحث و جدل خود را بازنده میدانم. شاید تصویر سازی مناسبی برایش بچینم مثل اینکه جلوی چشمتان ، درست آنسوی دنیای واقعیت ، همان جایی که باید کلمات پشت هم ردیف شوند و آماده بیان ، افکار به هم میریزند، عرق سرد از دستان سرازیر میشود و اگر اضطراب چرند گفتن را هم به آن اضافه کنیم تنها نتیجه ای که به شاهزاده بدون تاج میرسد تمام کردن نصفه بحث است...

 همین چند روز قبل بود که برای اولین بار یک بازاریاب تشنه مشتری را ملاقات کردم. پسری همسن و سال خودم که تا یکسال قبل اگر 10 دقیقه همکلامش میشدم 7 دقیقه ازآن زبان من بود و در آن لحظه طوری از موفقیت ، دوست یابی و شیوه های درامد زایی حرف میزد که اگر همان هارا برای مشتری دیگر تکرار نمیکرد متوجه نمیشدم که منم در مسیر چندین و چند مشتری بازاریابی شبکه ای اش هستم. اما در هر صورت ، اجتماعی بودن چها که نمیکند...

هنوزم روان ماجراجوی اسباب بازی ها از حرف های نزده در موقعیت های مختلف، جواب های داده نشده اش و حتی پوسخند موتور سوار رد شده کینه به دل میگیرد . اغلب اوقات حس میکنم باید مردم را به بردگی بگیرم تا آن بادکنک و حبابی که از کاراکتر شاخشان ساخته اند بترکد !

درگیریِ سختیست . نه میتوان شخصیتی پوشالی پشت واقعیت جوش زده ام پنهان کرد و نه اینکه بتوانم داخل مغازه ای بروم و بگویم " کارگر نمیخواید؟ " . گویی به جواب "نه" ، " به توچه " و احساس ضایع شدن آلرژی شدید دارم ، فراموش کردن شاید غیرممکن ترین کاری باشد که بتوانم مغزم را به آن عادت دهم .فراموشی یک تنش ساده تا یک درگیری لفظی... انگار هنوزم دلم میخواد آن میوه فروش را تکه تکه کنم و اعضای بدنش رو داخل موتور وانتش فرو کنم...

 شاید آنقدر بزرگ شده ام از کنفرانس دادن های مختلف فرار نکنم اما آنقدر ها هم بزرگ نشده ام که بتوانم که یک جلسه کاری را بچرخانم یا فروشنده زبان دراز را خفه نکنم...

 تجربه...