داستانی نوشتم از فانتزی های بیمارگونه ذهن خودم. فانتزی هایی که ریشه های روانی داشته و انگار هنوز دلیل کافی برای درمانشان ندارم .

نمیدانم ...

صد البته نمیخواهم ادامه شان بدهم. زندگی ام را به لطف خوابگاه بر روی تعادل خوبی نگه داشته ام و تنها برای انجام کار های کسل کننده مثل درس خواندن سراغشان میروم.

ورزش میکنم، مشغول درامد زایی و تلاش برای پیشرفت هستم و البته

که هیچ چیز جای خالی او را پر نمیکند. حتی ذره ای...

حتی وقت هایی که میپذیرم هیچوقت نمیآید جای خالی یک چیزی همیشه حس میشود .

فقط باید ادامه داد و قوی تر شد تا دید چه پیش خواهد آمد

این مدت در گرافیک و نوشتن پیشرفت زیادی کردم . در ساخت تصاویر از هوش مصنوعی استفاده کردم و خروجی قابل قبولی گرفتم. متاسفانه یا خوشبختانه هوش مصنوعی اجازه ساخت تصاویر خشن و خارج چهار چوب را نمیدهد.

...

..

.