سیستم آموزشی کهنه و فرسوده با تبلیغات فرهنگی و جهت دار سیاسی چیزی جز نابودگر استعداد ها و ترویج فردگرایی و کارمند محور بودن و مطیع بودن نیست.

و البته نابودگر خلاقیت

داشتیم چند تا از انیمیشن های سال های 2009 تا 2013 رو مرور میکردیم و به نکته عجیبی برخورد کردیم. تعدادشون رفته رفته کمتر شده و نه تنها تعداد بلکه کیفیتشون هم بدتر شده. این روزا سالی یکی دوتا انیمیشن خوب میسازند که تازه شانس بیاریم داخلی خبری از سیاست های چپگرای رنگین کمونی نباشه.

باورش سخت بود که فقط تو یک سال انیمیشن های هیولاها علیه بیگانگان، ابری با احتمال بارش کوفته قلقلی، کورالین، عصر بخبندان 3 ، آقای فاکس شگفت انگیز، نه ، سرود کریسمس و هالک علیه ولورین تو یک سال اومده باشن !

البته من اینارو تو همون یکسال ندیدم، شاید دو یا حتی سه سال بعد اما تا همین قبل از کرونا هم اوضاع بد نبود. فکر کنم همزمان با ورود به دوران جدید زندگی، جدایی از خونه بچگی خلاقیت صنعت انیمیشن هم کمتر شد.

زمانی که ورق روزگار سخت میگذرد، فکر میکنم اغلب اوقات سخت میگذرد، خود را در پناه نت های موسیقی میابم، چه آنهایی که خاطراتم را زنده میکنند و چه آنهایی که حس زمانی را میدهند که دنیایم کوچک تر بود.

حس شیرین کودکی و نوجوانی

حس میکنم بی نهایت دوستش دارم تا جایی که همان کلمات قدیمی را برایش به کار ببرم. با آنکه دیگر آن پسر حقیر و ترسو نیستم ولی دلم میخواهم همیشه مراقبش باشم و از وجودش انرژی بگیرم گویی دو دو ذره مثبت و منفی همدیگر را میربایند و باهم یکی میشوند.

شبکه های اجتماعی ترسناک هستند، بخصوص اینستاگرام که تاکنون شبیهش وجود نداشت، گمان میکنم تنها شبکه اجتماعیست که مد هارا تغییر داد و اثرات روانی سنگینی از خود به جای گذاشت. شبکه های که ریتم زندگی را میتواند تعیین کند و نبض زمان را کند یا تند بگرداند. چهار چوبی را تعیین میکند تا مردم شبیه به یکدیگر فکر کنند، شبیه یکدیگر ظاهر سازی کنند و فکر میکنم این فضا مناسب من نیست.

گاهی مشکلات روی هم انبار میشوند و تنها خواسته ام این است که زیر درختی، میان دشتی بی انتها و زیر آسمان آبی با چند ابر پنبه ای سرم را روی پایش بگذارم و چشمانم با ببندم. آیا روزی خواهد رسید؟

بی شک احساس میکنم تنها یکی از هفت گناه کبیره مرا اسیر خود کرده است و در مکالمه ای به شوخی دوستی به من گفت اگر گرفتار همان نبودی به کجا ها که نمیرسیدی...

راست میگوند داستان هر شخصی پیچ و خم خود را دارد.

دارم بالا میارم، لعنتی هرچقدر میسازی تموم نمی‌شه. دیگه غلط بکنم دوره آموزشی بردارم واسه درس دادن اونم چیزی که نمیدونم اونم به قیمتی که ارزشی نداره

اغلب مردم فکر میکنند کسانی که چندین توانایی مختلف دارند یا کار های متنوعی را انجام میدهند افراد موفق و مستعدی هستند. چطور همزمان دوبلور، گرافیست و طراح باشیم و از طرفی فیلمبرداری و عکاسی آموزش دهیم درحالی که تدوین هم میدانیم ؟

داشتن استعداد های متنوع شاید در همه ما باشد، شاید فرصت امتحان یکایک آنها را نداشتیم اما به محض بروز در کنار ذوق اینکه چقدر توانا هستیم سوالی برایمان ایجاد میشود که کدام یک را توسعه دهیم ؟ به کدام سو و کدام هدف حرکت کنیم؟

و این موضوع باعث میشود که تا مدت ها سرگردان در این هزارتوی توانایی ها گیر بیافتم ، شاید کمالگرا شویم یا حوصله مان زود سر برود. ممکن است زود خسته شویم و در نهایت نه بهترین صدا پیشه باشیم و نه بهترین طراح گرافیک ...

در نهایت شاید همه را ترکیب کردیم تا یه چیز نو بسازیم شایدم جا زدیم و مستعد بیکار و بدبختی شدیم.

وای چرا زمان اینقدر زود میگذره حس میکنم افتادم تو یه ماتریکس تکراری بدون بازدهی -._