راستش را بخواهم بگویم همچنان ذهنم در سال 2018 هست. زمانی که به خود میگفتم 18 ساله هستم ، قرار بود در 17 سالگی علوم ماورالطبیعه را بیاموزم و خود را سرگرم بازی های ویدئویی با کارت گرافیک 2 گیگابایتی سیستم کرده بودم.

زندگی به شدت وقف مراد بود، شاید چیز خاصی نداشتم اما احساس هدفمند بودن را از چهره ام میشد فهمید. ایده هایی از کاراکتر ها، دنیا های گوناگون تا تمرین طراحی که هر صبح انجام میدادم زندگی را عجیب برایم لذت بخش کرده بود. احساس میکردم دارم پیشرفت میکنم و از یک من فرسوده به یک من جدید تبدیل میشوم.

اهالی تئوری توطئه میگویند کرونا ریست شدن سییستم زمین بوده و با مرگ عده زیاد و خانه نشین شدن ها تعادلی از سمت قدرت های پشت پرده به وجود آمده. برای کسانی که اهل بیرون رفتن بودند آن دو سه سال کابوس بود، اینکه دو سال گذشته اما چیزی به یاد نمیآوریم چرا که راکد و بی هدف زندگی کردیم، عده ای درگیر کنکور عده ای مشغول مدارس مجازی و ناگهان کلاس هشتمی ها خود را در پایه یازدهم دیدند و من دانشجو دو سال را مجازی پاس کردم.

با وقایع سال 1401 این سال از ذهنم محسوس گذشت ، با اتفاقاتی که در زندگی شخصی ام افتاد و بالا و پایین عظیم زندگی چنان وارد سال 1402 شدم که فهمیدم وقتی خود تغییر نمیکنید زندگی طوری تغییرتان میدهد که مزه اش حالا حالا ها زیر زبانتان بماند!

همچنان حس میکنم همه چیز سریع میگذرد.

بخش اعظمی ازین حس به خاطر کنکور و کرونا بود، با وجود اینکه اهل گشت و گذار نیستیم اما اسباب کشی سنگین زندگی و درگیری های زیاد با دخالت هایی در زندگی شخصیم ، شرایط خانه استیجاری خیلی کوچک و حس اینکه پیشرفتی نمیکردم برایم سخت بود .

و سال بعدش که انگار همه چیز آوار گشت طوری که سال قبلش شوخی بیش نبود....

خب،

زندگی میازاکیست، بازیسازی مشهور به ساختن آثار سخت، گنگ و مشکل . بهتر است بایزیکن سرسختی باشیم.